Stel dat vijftig procent van de nucleaire wapens worden gebruikt. Dan kan het tien jaar duren voor dat de ozonlaag zonlicht kan laten schijnen op aarde. De gemiddelde tempratuur daalt met twintig graden en de wereld is niks meer dan ijs en duisternis. Het is zelfs zo erg dat onderzoekers niet kunnen vaststellen of de mensheid nucleaire winter overleeft.
Het grote probleem is de rook die wordt veroorzaakt met nucleaire wapens. De effecten van nucleaire winter worden vergroot als steden gebombardeerd worden. Fabrieken en olieraffinaderijen om specifiek te zijn. Zelfs bij een kleinschalig nucleaire conflict kunnen een miljard mensen in een levensbedreigende situatie komen. Oogsten falen en de zomer wordt overal overgeslagen.
Het komt erop neer dat alle bovenstaande scenario's mogelijk zijn met één druk op de knop. De realiteit dat we afhankelijk zijn van mensen om dit te voorkomen, is niet geruststellend. De kans dat er nooit meer nucleaire bommen vallen acht ik zelf klein. De kans dat ik er iets aan kan veranderen, is net zo klein. Ik kan alleen maar hopen dat er niemand gek genoeg is, om heel de wereld mee te nemen op een zelfmoordmissie.
